کد مطلب:217478 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:233
نمونه هایی از مدارای امام موسی بن جعفر
در مورد مدارای معصومان علیهم السلام با مخالفان، به ویژه كسانی كه از روی نادانی و جهالت به آنان اسائه ی ادب می كردند، روایات متعددی رسیده است. در مورد امام كاظم (علیه السلام) نیز نگاهی به صفات او، همین مطلب را ثابت می كند.
او را «كاظم » می گویند، زیرا درباره مسایل شخصی از كسی خشمگین نشد. در تاریخ آمده است كه یكی از مخالفان امام را بسیار می آزرد و حتی به ایشان دشنام می داد. صبر یاران امام به سر آمد و به ایشان عرض كردند: اجازه دهید او را به سزای عملش برسانیم. امام از این كار نهی كردند و نشانی آن مرد را پرسیده، سوار بر مركبی شد و به سوی مزرعه وی در خارج از مدینه رهسپار گردید. به محض این كه مركب امام وارد مزرعه شد، آن شخص شروع به فحاشی كرد كه چرا وارد مزرعه من شده ای؟
امام (علیه السلام) فرمود: ارزش مزرعه ات چقدر است و امید داری امسال چه مقدار سود ببری؟
گفت: روی هم دویست اشرفی. امام سیصد اشرفی به او داد و با روی گشاده چند كلمه ای با او صحبت كرد. آن شخص از رفتار زشت خویش پشیمان شد و از امام عذر خواست. روز بعد آن شخص را در مسجد نشسته یافتند. چون چشمش به امام افتاد، عرض كرد: «الله اعلم حیث یجعل رسالته » [1] .
خدا می داند رسالت خود را كجا و نزد چه كسی قرار دهد. [2] .
او را «كاظم » می گویند، زیرا درباره مسایل شخصی از كسی خشمگین نشد. در تاریخ آمده است كه یكی از مخالفان امام را بسیار می آزرد و حتی به ایشان دشنام می داد. صبر یاران امام به سر آمد و به ایشان عرض كردند: اجازه دهید او را به سزای عملش برسانیم. امام از این كار نهی كردند و نشانی آن مرد را پرسیده، سوار بر مركبی شد و به سوی مزرعه وی در خارج از مدینه رهسپار گردید. به محض این كه مركب امام وارد مزرعه شد، آن شخص شروع به فحاشی كرد كه چرا وارد مزرعه من شده ای؟
امام (علیه السلام) فرمود: ارزش مزرعه ات چقدر است و امید داری امسال چه مقدار سود ببری؟
گفت: روی هم دویست اشرفی. امام سیصد اشرفی به او داد و با روی گشاده چند كلمه ای با او صحبت كرد. آن شخص از رفتار زشت خویش پشیمان شد و از امام عذر خواست. روز بعد آن شخص را در مسجد نشسته یافتند. چون چشمش به امام افتاد، عرض كرد: «الله اعلم حیث یجعل رسالته » [1] .
خدا می داند رسالت خود را كجا و نزد چه كسی قرار دهد. [2] .
[1] سوره انعام، آيه 124.
[2] منتهي الآمال، ج 2، ص 211.